Uriah Heep welcomes Ken Hensley and Lee Kerslake

   Πριν λίγες μέρες στη Μόσχα οι τεράστιοι εκεί Uriah heep απανενώθηκαν για μια βραδιά με τον βασικό τους συνθέτη στα ’70s αλλά και τον ντράμμερ για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, ο οποίος είχε αποσυρθεί όταν δεν μπορούσε πια να ανταπεξέλθει σωματικά. Αυτό δεν σημαίνει πως ο τελευταίος έπαιξε τις προάλλες κάτι ουσιώδες· ένα ντέφι όμως, δύο κόγκα και ένα μικρόφωνο ήταν αρκετά για να συμμετάσχει και αυτός σε κάτι που έμοιαζε με γιορτή. Μια απουσία του τελευταίου είναι σίγουρο πως δεν θα γινόταν αισθητή άμεσα. Έμμεσα, προσέφερε πράγματα που εύκολα θα διέκρινε κάποιος που τους έχει παρακολουθήσει και άλλες φορές  (στη Ρωσία υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι). Οι δεκαετίες στις πλάτες αυτού του σχήματος είναι πολλές και λαμβάνοντας υπόψιν την ταραχώδη πορεία τους, χαίρεσαι να τους βλέπεις να το χαίρονται.

Η αναδόμηση των Νταρκ Τρανκουίλλιτυ

Είναι σπουδαία στιγμή όταν ο Σουηδός κόβει τα ράστα. Πριν από αυτή όμως, μια αναδρομή δυο χρόνια πριν στην εδώ συναυλία τους: «Ωραίοι, αλλά δεν ιδρώνει το ποπουδέλι τους. Ο Πλήκτρα Πλήκτρανσον όρθιος πάντα αλλά δεν πρέπει να κινείται γενικώς, ευτυχώς υπάρχουν όλα αυτά που προβάλλονται πίσω τα τόσο δουλεμένα και κάπως εξισορροπείται η κατάσταση. Στάννε ατσαλάκωτος, ο μόνος διασκεδαστής, η σχέση του με το κοινό δεν διαφέρει πολύ από τη σχέση του με τον κολλητό του· δηλαδή ποσώς ενδιαφέρει το πόσο γουστάρεις που γυρίζεις αύριο στη Σουηδία, αλλά δεν πειράζει, εδώ είμαστε για να το μοιραστείς. Ευχάριστη φανφάρα, και από τον σαχλό πέμπτο δίσκο Haven να έπαιζαν περισσότερα θα χόρταινε ο κόσμος χορό. Το σχήμα έχει δυνατό κατάλογο, ποικιλία, δεν χαμπαριάζει από καιρούς· αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως η διάρκεια του σετ χρειάζεται αύξηση και το ποπουδέλι ιδρώτα, δεν είμαστε στο 2001.» Τότε, το 2011, ισχυρίζονται μερικοί πως είμαστε τυχεροί που ακούμε περισσότερα  από το (1995) The Gallery αλλά δεν πάει έτσι, το σκεπτικό αυτό είναι τόσο μα τόσο λάθος.

Viva the Underdogs

[grinia] από πότε τέτοιες βραδιές μετατράπηκαν σε μουσικούς μαραθώνιους; Πότε έγιναν κανόνας τα τρία ελληνικά συγκροτήματα; Φταίνε τα σχήματα, ο διοργανωτής, το γκαγκάριν, ποιος; Τι σε κόφτει θα σκεφτείς, ο καθένας μπαίνει ό,τι ώρα θελήσει, δεν εξαναγκάζεσαι σε κάτι ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΤΟΣΟ ΚΑΚΟΣ ΕΙΜΑΙ; Όχι δεν είσαι κακός, μάλιστα η μουσική των δυο ελληνικών που πρόλαβα ήταν καλή, αυτό όμως κάνει την κατάσταση ακόμη πιο θλιβερή: υπάρχει κόσμος που θέλει να δει τα πάντα που του προσφέρονται, κόσμος που δεν θέλει να χάσει έστω και λίγο από ό,τι τον ενδιαφέρει αλλά και κόσμος που θέλει να σιγουρευτεί πως θα είναι μπροστά. Είναι καλοκαίρι, σε κλειστό χώρο· οι ώρες περνούν, η θερμοκρασία ανεβαίνει, ο φρέσκος αέρας τελειώνει, έτσι με το πρώτο μπαμ στους Πάρκγουέυ Ντράιβ δεν είναι να απορείς που έχεις άτομο να του έχει συμβεί κάτι για λίγα λεπτά της ώρας και τους Λουκ και Γουίνστον επί σκηνής να παρακαλούν τον θεό τους. Και αυτά για κάτι που μπορεί να απαιτήσει να είσαι μέσα πολύ λιγότερη ώρα από όσο ήσουν, επίσης να φύγεις εξίσου ευχαριστημένος, αν όχι περισσότερο. Αν ποτέ στραβώσει κάτι, όποιος και να είσαι, έστω και ένα μικρό μερίδιο ευθύνης να έχεις, να ξέρεις πως θα σε φτύνουνε για μια ζωή. [/grinia]

Το αστείο με τους Σλαίυερ

είναι πως αυτή είναι η καλύτερη δυνατή κατάσταση που μπορεί να διαδεχθεί τον θάνατο του Τζεφ Χάννεμαν και την κωλοφαγούρα του Ντέηβ Λομπάρντο. O Γκάρυ Χόλτ που αντικαθιστά τον πρώτο αποτελεί τον μόνο άνθρωπο στον οποίο αποδίδεται αποκλειστικά η επιτυχία ενός από τα μεγαλύτερα θρας συγκροτήματα (Έξοντους)· κανέναν άλλο κιθαρίστα δεν θα μπορούσαν να πάρουν οι Σλαίυερ σε περιοδεία και να παίξουν πρόθυμα κομμάτι της μπάντας του. Ο Μπόσταφ που αντικαθιστά τον Ντέηβ έρχεται για να παίξει τα δικά του χτυπήματα, έχοντας ηχογραφήσει αρκετά με το σχήμα· λίγοι γενικώς δεύτεροι έχουν τόσους φίλους όσο αυτός. Αστείο δηλαδή γιατί; Γιατί όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Με τον πρόσφατο χαμό άφησε την θέση του ο δημοφιλέστερος συνθέτης του συγκροτήματος. Ενώ κάποιοι οπαδοί των Έξοντους μιλούν ήδη για SuperSlayer, μια ωραία ιδέα που γράφτηκε είναι να εφαρμόσουν το παράδειγμα των Μπλακ Σταρ Ράιντερς· των σημερινών Θιν Λίζυ δηλαδή, που βρήκαν λίγη τσίπα πριν μπουν στο στούντιο αλλά δεν αποκλείουν φυσικά περιοδείες με το μεγάλο τους όνομα· χλωμό, πάντως ο θάνατος του Τζεφ Χάννεμαν σίγουρα πυροδότησε μερικά ακόμη:

Ανέρθ δεν ερθ

Δύο σχήματα με ταυτόχρονη πορεία και κοινά χαρακτηριστικά κανονίζεται να επισκεφθούν τη χώρα μας τον ίδιο μήνα. Η εμφάνιση των Ανέρθ ακυρώνεται λόγω χαμηλής προπώλησης, ενώ εκείνη των Πάρκγουέυ Ντράιβ μεταπηδά λόγω υψηλής προπώλησης από το Κύτταρο στο Γκαγκάριν. Θυμάμαι αρκετές περιπτώσεις όπου η συναυλία πραγματοποιούταν με λίγο κόσμο από κάτω, όμως η συγκεκριμένη περίπτωση προέκυψε ακραία:

«Βασικά δίκιο είχαν γιατί εγώ σήμερα πήγα tickethouse και είχα νούμερο 0005»

«….Πολύ σωστά….μόνο 5 εισιτήρια….!!!!» –Hardtimes

Όσο και να σου αρέσουν/μου αρέσουν, οι Ανέρθ τείνουν να γίνουν οι Άνβιλ αυτής της γενιάς αμερικανικών σχημάτων, όταν οι Αυστραλοί Πάρκγουευ δημοσίευσαν πριν λίγο καιρό το δεύτερο ντοκιμαντέρ μιας πορείας δέκα χρόνων και έχουν λεφτά κάτι τέτοια.

Που πας με τα φισεκλίκια Τζέημς

Αυτή η εκδήλωση έδειξε όσο τίποτε άλλο τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον χαρακτήρα αυτού του σχήματος, αποδεικνύοντας ταυτοχρόνως και τις εκλειπούσες εδώ και καιρό σχέσεις του με την κοινωνία. Κανένας μάνατζερ δεν μπορεί να σχεδιάσει τόσο πετυχημένο πανηγύρι και να επιλέξει καλεσμένους με μια γνώση για τον εαυτό των Μετάλλικα καλύτερη και από εκείνη των ιδίων, ασχέτως αν αυτή παρουσιάζονταν παλαιότερα περιορισμένη. Το δυνατό χαρτί, το γνώθι σαυτόν, δεν ήρθε από κάποιον ψυχολόγο· όλα όσα βιώθηκαν συντελούνται εν πρώτοις χάρη στο Διαδίκτυο, το μέσο που κατάφερε να τρίψει στα μούτρα τους αλήθειες χωρίς στρεβλώσεις, προσπερνώντας τον κάθε μεγαλοσυντάκτη και τον κάθε γλείφτη οπαδό μέχρι και τον θυρωρό της έπαυλής τους. Την προηγούμενη εβδομάδα οι Μετάλλικα, απελευθερωμένοι από τους αρτηριοσκληρωτικούς τους ρόλους, τα ενκόρς, το κάθε Έντερ Σάντμαν και όλα τ’ άλλα τετριμμένα, παρουσίασαν όχι μόνο ό,τι ήθελε  το μουσικόφιλο 10% του κοινού τους αλλά και ό,τι ήθελαν οι ίδιοι από τους εαυτούς τους· γιατί σοβαρά τώρα,  το καθισματάκι είναι πάντα περιοριστικό για τον Λαρς όσο και για τον Τζέημς το μικρόφωνο, ενώ η σκηνή που τους φιλοξενεί πάντα αρκετή για δυο-τρεις ακόμη. Κάποιες χιλιάδες ανά χώρα με προθυμία θα κάλυπταν διαφυγόντα κέρδη για να τους δουν σε κλειστό χώρο και με αυτήν την ελευθερία (αρκετοί θα πλήρωναν μέχρι και για να κρατήσουν τον Λου Ρηντ μακριά τους).