Το αστείο με τους Σλαίυερ

είναι πως αυτή είναι η καλύτερη δυνατή κατάσταση που μπορεί να διαδεχθεί τον θάνατο του Τζεφ Χάννεμαν και την κωλοφαγούρα του Ντέηβ Λομπάρντο. O Γκάρυ Χόλτ που αντικαθιστά τον πρώτο αποτελεί τον μόνο άνθρωπο στον οποίο αποδίδεται αποκλειστικά η επιτυχία ενός από τα μεγαλύτερα θρας συγκροτήματα (Έξοντους)· κανέναν άλλο κιθαρίστα δεν θα μπορούσαν να πάρουν οι Σλαίυερ σε περιοδεία και να παίξουν πρόθυμα κομμάτι της μπάντας του. Ο Μπόσταφ που αντικαθιστά τον Ντέηβ έρχεται για να παίξει τα δικά του χτυπήματα, έχοντας ηχογραφήσει αρκετά με το σχήμα· λίγοι γενικώς δεύτεροι έχουν τόσους φίλους όσο αυτός. Αστείο δηλαδή γιατί; Γιατί όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Με τον πρόσφατο χαμό άφησε την θέση του ο δημοφιλέστερος συνθέτης του συγκροτήματος. Ενώ κάποιοι οπαδοί των Έξοντους μιλούν ήδη για SuperSlayer, μια ωραία ιδέα που γράφτηκε είναι να εφαρμόσουν το παράδειγμα των Μπλακ Σταρ Ράιντερς· των σημερινών Θιν Λίζυ δηλαδή, που βρήκαν λίγη τσίπα πριν μπουν στο στούντιο αλλά δεν αποκλείουν φυσικά περιοδείες με το μεγάλο τους όνομα· χλωμό, πάντως ο θάνατος του Τζεφ Χάννεμαν σίγουρα πυροδότησε μερικά ακόμη:

Criminally Insane In The Brain

Ο B-Real των Cypress Hill έχει ξεκινήσει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στο Stickam τον τελευταίο καιρό, ένα μέσο που έχει τις προοπτικές να αποτελέσει ένα άλλο MySpace για τους καλλιτέχνες, όχι ως προς την νοοτροπία αλλά ως προς την μεθοδολογία: είχα διαβάσει κάποτες για εκείνη την κάμερα που είχαν τοποθετήσει στο προβάδικο τους οι Obituary ώστε να δώσουν την ευκαιρία στους φίλους τους να τους παρακολουθούν ζωντανά και εβδομαδιαίως, αλλά αυτό απέχει πολύ από την κοινότητα του Stickam, με πιτσιρίκια να μεταδίδουν ζωντανά τον βραδινό τους ύπνο. Δεν έχω εντοπίσει κανέναν άλλο να το εκμεταλλεύεται αυτό όσο ο B-Real. Ραδιόφωνο, συνεντεύξεις, dj sets και όλα σε ζωντανή μετάδοση,  με απόλυτη διαδραστικότητα και με την μισή πανκ/μέταλ σκηνή του Λος Άντζελες (και όχι μόνο) να παρίσταται: την πρώτη φορά που παρακολούθησα ο κιθαρίστας των Deftones χτυπιόταν με Municipal Waste, ενώ την δεύτερη ο Sid Wilson έπαιζε τα δικά του μαζί με δυο mcs που αυτοσχεδίαζαν. Οι συνεντεύξεις του αν μη τι άλλο είναι …χαλαρές, και είναι αναζωογονητικό να ακούς μια στις τόσες συζήτηση μουσικών από διαφορετικούς χώρους γύρω από τα απολύτως βασικά, χωρίς τις αδιάφορες λεπτομέρειες σχετικά με την τελευταία τους σπατάλη χαρτιού και πλαστικού. Οι παραπάνω έχουν όλοι τους συνεργασθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τους μπαφάκηδες, αλλά ακόμη και η αμήχανη παρουσία του Dave Lombardo την τελευταία βδομάδα μόνο τυχαία δεν είναι, κρίνοντας από την συνέντευξη που ακολουθεί.

Είναι άραγε αυτό τυπικό δείγμα αυστραλιανής προφοράς; Είναι κάτι σαν οι Κύπριοι των αγγλόφωνων;

Μετάλλικα: Η διαφορά τους από το N.W.O.B.H.M. σε εικόνα

Όχι και τόσο μεγάλη, σωστά; Η σκηνή αυτή συνεχίζει να εμπνέει μέχρι και σήμερα.

«Δώστε βάση σε αυτό που θα πω, το σχήμα αυτό τό ‘χει και είναι έτοιμο για μια πορεία προς τα ουράνια.»

Οι Σέβυ (Chevy) ήταν ένα μετριότατο σχήμα με έδρα το Κόβεντρυ. Από τους συντηρητικούς της τότε σκηνής και με έκδηλη αγάπη για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένας συνδυασμός δηλαδή που δεν σκοτώνει. Από τον μοναδικό τους δίσκο μόνο δύο κομμάτια ξεχωρίζουν (κάποιος έχει χρησιμοποιήσει ένα από αυτά για ένα αφιέρωμα στο χωριό του). Έτσι μπορεί να μην έχεις και τόσες προοπτικές, συμμετέχεις όμως στο δεύτερο μέρος της ιστορικής συλλογής Metal For Muthas. Χάρη σε αυτό είναι βέβαιο πως ο Λαρς Ούλριχ γνωρίζει το συγκεκριμένο εξώφυλλο, ίσως και να το έχει στην απαρχαιωμένη του δισκοθήκη (ο Λαρς χρησιμοποιεί πια mp3).