Το όνομα του Τζέσσε Λητς έπεσε για πρώτη φορά στην αντίληψη μου πριν από τους ήχους των Killswitch Engage. Τα χρόνια εκείνα το περιοδικό Κερράνγκ είχε μια μικρή στήλη όπου καλλιτέχνες έλεγαν μερικά λογάκια για τον αγαπημένο τους δίσκο. Αρκετά πανκιά για κάποιον λόγο εκθείαζαν το Master Of Puppets, ενώ ο Μάικ Πάττον παρουσίασε ένα δίσκο με τηλεφωνικές φάρσες (αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούσε η εδώ Ιντελιγκέντσια έτσι και κάποιος καλλιτέχνης εκθείαζε την κασέτα των Πατρινών). Εν μέσω των παραπάνω λοιπόν, ο Τζέσσε έγραψε πως το Blackwater Park είναι το καλύτερο πράγμα που έχει ακούσει στην ζωή του. Ο δίσκος δεν είχε συμπληρώσει ούτε χρόνο.
Μου έκανε εντύπωση, όχι επειδή αυτά τα έλεγε ένα χαρντκόρι από το Ρόουντ Άιλαντ, ούτε επειδή ήμασταν σχετικά λίγοι όσοι ωρυόμασταν τότε για τον πέμπτο δίσκο των Όπεθ. Εξ άλλου οι καιροί εκείνοι δεν προσφέρονταν για τέτοια παραστρατήματα: μιλάμε για εποχές όπου ο Χάκος Περβανίδης καθόταν και παρουσίαζε σε μεσημεριανή εκπομπή το βιβλιαράκι του Lateralus, ενώ ο Σωτήρης Διαμαντής έβρισκε πάντα χρόνο για να μιλήσει από το βήμα του για τους «Νέους Pink Floyd». Το εντυπωσιακό με το κείμενο του είναι πως χρησιμοποιούσαμε τις ίδιες εκφράσεις για να περιγράψουμε την μουσική του δίσκου εκείνου. Πως ας πούμε, οι αποσυντεθειμένες παραδοσιακές του μελωδίες, το συναίσθημα που απορρέει και ο φυσικός ήχος του Στήβεν Γουίλσον φέρνουν στο νου την μούχλα του φθινοπωρινού δάσους (αυτό δεν είναι αποτέλεσμα του εξωφύλλου αλλά το ανάποδο· γιατί ο Τράβις Σμίθ τότε πραγματικά κεντούσε). Τελείωνε λέγοντας πως βολτάρει αρκετά συχνά μέσα στα δέντρα με το αγαπημένο του δίσκο στα αυτιά του. Φαντάζομαι θα εννοούσε κάποιο από τα πάρκα της Νέας Υόρκης. Είχα πάρει μαζί μου το γουόκμαν τότε και περπατούσα σε ένα δάσος του Παρνασσού· είχα ήδη απορροφηθεί για τα καλά όταν το πόδι μου πιάστηκε στην ρίζα ενός δένδρου και έπεσα με τα μούτρα στις λάσπες. Τα πάρκα της Νέας Υόρκης θα είναι πιο βατά.
Δεύτερη φορά που με απασχόλησε το όνομα του τραγουδιστή ήταν τον επόμενο χειμώνα, όταν μέσα σε ένα παραλιακό room-to-let προσπαθούσα να αντιληφθώ (με την βοήθεια μίας αργής σύνδεσης) τι είχε ξεμυτίσει από το αμερικανικό και γερμανικό άντεργκράουντ. Τα μελωδικά φωνητικά του κυρίου ήταν στοχευμένα. Η καφρίλα απόγονος του Λίντμπερκ και όχι του Φρίντεν. Και πόσο μου έλειψαν αυτοί οι στίχοι στους Κίλλσουιτς!! O Τζέσσε παντρεύεται τότε και φεύγει στα καπάκια για περιοδεία, δηλαδή κατάθλιψη. Αποφασίζει να βγάλει όλο του το πάθος στο μικρόφωνο, με κάθε είδους τεχνική να πηγαίνει περίπατο. Χάνει την φωνή του στις πρώτες κιόλας εβδομάδες και τρέχει πίσω στην γυναίκα του, στέλνοντας στα υπόλοιπα παιδιά ένα αποχαιρετιστήριο e-mail, εξηγώντας τους τις πνευματικές αναζητήσεις που εξιστορεί στους στίχους. Οι υπόλοιποι χρησιμοποιούν τις στιχουργικές αυτές μανιέρες μέχρι και σήμερα, μόνο που τώρα το darkness έρχεται όταν βρίσκονται μακριά της. Χα.
Τρίτη φορά που ασχολήθηκα με το παπαδοπαίδι ήταν στα χρόνια της κοινωνική δικτύωσης, Μάυσπέυς και Άγιος ο Θεός. Είχε φάει τα μούτρα του με την groovy ανσελμική αηδία των Σήμλες. Όντας ουσιαστικά τα απομεινάρια των Κίλλσουιτς Ενγκέητζ που έμειναν έξω από τον χορό του χρήματος, έπειτα από ένα σεβαστό αριθμό συναυλιών κατάλαβαν και αυτοί πως this horse was already dead. Από την μια δεν περίμενα μια τόσο δραστήρια προσωπικότητα να αποχωρούσε παντελώς από τα κοινά, αντιθέτως ίσως η working class πια νοοτροπία του να προσέδιδε ένα νέα τρόπο θέασης των πραγμάτων. Ξίνισα όταν ενημερώθηκα για το νέο του NWoAHM project, μα γιατί να σκαλίσει κάποιος το εξαθλιωμένο πλέον αυτό είδος; Βλέπετε, το αυθεντικό Metalcore είναι μουσική που παίζεται με το πόδι, έτσι και ο ήχος ξεγυμνωθεί στα βασικά του δεν έχει και τόσα πολλά να πει. Είναι όμως όλα αυτά με τα οποία κάποιος διανθίζει τον ήχο αυτό που κάνουν την διαφορά, γιατί εάν καίγεσαι πραγματικά να μιλήσεις για κάτι μέσω τις μουσικής σου, το συναίσθημα θα επηρεάσει τα πάντα.
Η πρώτη κυκλοφορία των The Empire Shall Fall περιέχει τα γνωστά ανακυκλώσιμα riffs που μετά από τόσες παραλλαγές θα έπρεπε να θεωρούνται ν nwoahm σταντάρντ. Ο συνδυασμός αυτών με κάποιους ξεβιδωμένους ρυθμούς των Μεσούγκα δεν μπορεί να τους βγάλει από τον σωρό, πόσο μάλλον όταν η τεχνική τους είναι υποδεέστερη (αυτό αφορά όσους ακούνε Μεσούγκα επειδή οι Ντρήμ Θίατερ δεν είναι το ίδιο κουλ). Ίσως μαζί με κάποια τζαζ περάσματα; Όχι και πάλι. Η μουσική τους αν και βασίζεται σε αναλώσιμα υλικά, απογειώνεται χάρη σε μια προσωπικότητα πολύ λαρτζ για πρωτοεμφανιζόμενο do-it-yourself σχήμα. Γιατί πιστεύεις πως ο δεύτερος δίσκoς των Κίλλσουιτς συνεχίζει να λάμπει περισσότερο από όλες τους τις κυκλοφορίες, όταν μάλιστα η μουσική τους παραμένει η ίδια;
Τι σόι μέταλ είναι αυτό με την φωνή σε πρώτο πλάνο; Είμαι σοβαρός που ασχολούμαι με σχήματα που υπολείπονται του Mighty Riff;! Ας μην μπερδέψω και ας εξηγήσω πως η φωνή δεν διεκπεραιώνει αλλά επωμίζεται το βάρος της σύνθεσης και φέρνει στα μέτρα της το τραγούδι (και τον κάθε πούστη): οι ρέγκε αναφορές στο τρόπο που τραγουδά ο Τζέσσε είναι επόμενο να οδηγήσουν σε πρόσχαρα χαλαρωτικά περάσματα. Παράλληλα το RATM/SOAD λεξιλόγιο κάνει τα μπρέηκντάουνς να φαντάζουν τεράστια. Τέτοια φωναχτά φωνητικά είχαν λείψει από την πιάτσα και πως να μην βγάλουν τέτοια ισχύ όταν ο Τζέσσε είναι πιστός μαθητής του De La Rocha πριν ακόμη από τον σχηματισμό των Rage Against The Machine! Πρόσθεσε και εκείνη την δόση από Τόμας Λίντμπεργκ που λέγαμε και μετά σύγκρινε αυτό με την καραμελωμένη καφρίλα του τελευταίου Κίλλσουιτς. Ή καλύτερα μην συγκρίνεις τίποτα γιατί δεν τελείωσα.
To συγκρότημα χαρακτηρίζει τον δίσκο «conscious music» και αυτό συνοψίζει πολλά. Ο λόγος του Τζέσσε εδώ πολιτικοποιείται. Ανήκει στην μερίδα των Νεοϋορκέζων που έχουν πραγματικά σπαστεί για όσα δεν γνωρίζουν για την ενδεκάτη του Σεπτέμβρη. Δεν κηρύττει αλλά δηλώνει την ημιμάθεια του επί του θέματος και θέλει να μάθει, όπως εγώ για το ελληνικό indie. Να είναι καλά οι υπόλοιποι μέσα στο σχήμα που δεν τον άφησαν να το παρακάνει, ακόμη θυμάμαι εκείνο το μήνυμα του που προέτρεπε τον κόσμο να συλλέξει τροφή στο σπίτι του και να περιμένει τα χειρότερα. To μήνυμα αυτό δεν υπάρχει σήμερα (ήταν bulletin), όπως δεν υπάρχει και εκείνο το post της Ότεπ που έλεγε πως πηδήχτηκε με την Μις Καλιφόρνια. Αγαπητέ αναγνώστη, συμπέρανε μόνος σoυ ποια πληροφορία ενδέχεται να χαθεί και για το καλό όλων μας, σώσε την όσο είναι καιρός. Ας μην κρατά ο ένας τον άλλον στο σκοτάδι. Πάω να μοσάρω στην ταράτσα.
Waiting|For|Earthquakes 