Ξέρω πως χορεύεις καλά

Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα γιατί δεν γράφω για πολλά από όσα ακούω. Γιατί όχι Nightrage για παράδειγμα. Με τους Νάιτρέητζ τα πράγματα είναι τόσο γραμμικά και άψογα για αυτό που κάνουν· πάντα με μικρές διαφορές γιατί η εξέλιξή τους ήταν ειλικρινής, ουχί trendhopping, είναι κατόρθωμα να συμπληρώσεις τους εκατόν σαράντα χαρακτήρες ενός τουίτ για αυτούς, πόσο μάλλον άρθρο. Μπορείς πάντα σαν άλλος Χρήστος Σωτηρακόπουλος να περιγράφεις ό,τι συμβαίνει στον δίσκο αλλά για ποιον λόγο; Στον εικοστό πρώτο αιώνα ζούμε, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ακούσει όποια στιγμή θέλει πριν αγοράσει δίσκο, εισιτήριο ή μπλουζάκι· ας το κάνουν άλλοι. Για τα συγκροτήματα που σε ενδιαφέρουν, πρωτίστως μοιράζεσαι τη μουσική τους. Για τις παρυφές τους ενδιαφέροντός σου όμως… στις παρυφές γκρεμίζονται είδωλα, γελοιοποιούνται δόγματα, ανακαλύπτονται νέοι δρόμοι, ανακαλύπτονται αδιέξοδα!

Η αναδόμηση των Νταρκ Τρανκουίλλιτυ

Είναι σπουδαία στιγμή όταν ο Σουηδός κόβει τα ράστα. Πριν από αυτή όμως, μια αναδρομή δυο χρόνια πριν στην εδώ συναυλία τους: «Ωραίοι, αλλά δεν ιδρώνει το ποπουδέλι τους. Ο Πλήκτρα Πλήκτρανσον όρθιος πάντα αλλά δεν πρέπει να κινείται γενικώς, ευτυχώς υπάρχουν όλα αυτά που προβάλλονται πίσω τα τόσο δουλεμένα και κάπως εξισορροπείται η κατάσταση. Στάννε ατσαλάκωτος, ο μόνος διασκεδαστής, η σχέση του με το κοινό δεν διαφέρει πολύ από τη σχέση του με τον κολλητό του· δηλαδή ποσώς ενδιαφέρει το πόσο γουστάρεις που γυρίζεις αύριο στη Σουηδία, αλλά δεν πειράζει, εδώ είμαστε για να το μοιραστείς. Ευχάριστη φανφάρα, και από τον σαχλό πέμπτο δίσκο Haven να έπαιζαν περισσότερα θα χόρταινε ο κόσμος χορό. Το σχήμα έχει δυνατό κατάλογο, ποικιλία, δεν χαμπαριάζει από καιρούς· αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως η διάρκεια του σετ χρειάζεται αύξηση και το ποπουδέλι ιδρώτα, δεν είμαστε στο 2001.» Τότε, το 2011, ισχυρίζονται μερικοί πως είμαστε τυχεροί που ακούμε περισσότερα  από το (1995) The Gallery αλλά δεν πάει έτσι, το σκεπτικό αυτό είναι τόσο μα τόσο λάθος.

Άμαρανθ | Amaranthine

Οκτώμισι χρονών γίνεται πια εκείνο το τραγούδι των Εβανέσενς· κομμάτι ενός σάουντρακ που μαζί με άλλα δύο-τρία του Mission: Impossible II θα ξεκινούσε μια τακτική που θα παρέδιδε στην ανθρωπότητα μία ντουζίνα δίσκων, για άγνωστους λόγους αρκετή για να κάνει κανείς σκληρό πρόγραμμα στα κατά τόπους ροκάδικα. Ό,τι έγινε έγινε, καλό είναι να συγχωρείς και να κοιτάς μπροστά όμως το τραγούδι εκείνων των νουμεταλλάδων με την καλεσμένη τραγουδίστρια (έτσι πιστεύαμε τότε), όταν παίχτηκε σε λαϊκό κλαμπ της επαρχίας λίγο πριν τα τσιφτετέλια με έκανε να αφήσω το νοθευμένο κάτω και να αντιληφθώ το εξής: για πρώτη και τελευταία ίσως φορά άκουγα μπρούταλ φωνητικά σε τέτοιους χώρους·  ολίγων δευτερολέπτων μεν και χαμηλά στη μίξη, αισθητά δε στον τύπο που μύριζε ακόμη κοπριά. Άλλες εποχές, άλλος αντίκτυπος. Δεν σταμάτησε όμως εκεί: λίγο καιρό μετά και με το τραγούδι να καθιερώνεται όλο και παερισσότερο, θα βίωνα κάτι αντίστοιχο ζώντας μπροστά σε ένα δημοτικό στάδιο. Λεπτά πριν οι ιαχές μυρίων παρθένων καλωσορίσουν τον Μιχάλη Χατζηγιάννη στον τόπο τους, το σχήμα που τον συνόδευε εκτελεί μαζί με μια από τα δεύτερα το γνωστό πλέον Bring Me to Life. Μπορεί ο Μιχάλης να μην ανέβηκε για τα μπρούταλ αλλά αυτό δεν διέκοψε τη σκέψη: αν (λέμε, αν) η μουσική βιομηχανία επιβίωνε για μερικά χρόνια ακόμη, τι σκατά θα είχε παιχτεί στους δέκτες μας;