13 είναι οι ώρες σας

Ανατράπηκε ο ρους της ιστορίας πάλι, αυτός που ήθελε τον τον Τόνυ Αϊόμμι με το πέρας των είκοσι πρώτων χρόνων καριέρας να προσπαθεί να βάλει μια τελεία και να το πιάσει από την αρχή. Αυτό σήμαινε άλλη μια δεκαετία (συμψηφιστικά) με τον Όζυ ανά τις σκηνές αλλά δεκαετία στείρα, καμιά πενταετία πάλι με τον Ντίο αλλά με δίσκο και νομικά περί του ονόματος Σάμπαθ, και στο ενδιάμεσο μια δισκογραφική σύμπραξη με τον Χιούζ και μια με τον Γκίλλαν. Τι έμενε; Οι λάτρεις των Σάμπαθ ξέρουν πολύ καλά τι έμενε και επανακυκλοφορίες του καταλόγου της I.R.S. Records (περίοδος 1989-1995) είχαν ήδη προγραμματιστεί, όμως προέκυψε Όζυ. Και Μπράντ Γουίλκ. Ο Μπιλ Γουόρντ δεν είναι ο τυμπανιστής του παρελθόντος, εξακολουθεί να είναι όμως δύναμη παρούσα όταν πρέπει να ευλογηθεί μια σύνθεση, εν ολίγοις πιστεύω πως επιδιώχθηκε να μην τα βρούνε: από την εποχή του Selling my Soul (1997) χρησιμοποιούταν υπολογιστής στη θέση του, στη Μαλακάσα το 2005 έχανε αισθητά, όμως εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να έχει περισσότερες δικαιολογίες για να δισκογραφεί από ό,τι ο Όζυ.