Οκτώμισι χρονών γίνεται πια εκείνο το τραγούδι των Εβανέσενς· κομμάτι ενός σάουντρακ που μαζί με άλλα δύο-τρία του Mission: Impossible II θα ξεκινούσε μια τακτική που θα παρέδιδε στην ανθρωπότητα μία ντουζίνα δίσκων, για άγνωστους λόγους αρκετή για να κάνει κανείς σκληρό πρόγραμμα στα κατά τόπους ροκάδικα. Ό,τι έγινε έγινε, καλό είναι να συγχωρείς και να κοιτάς μπροστά όμως το τραγούδι εκείνων των νουμεταλλάδων με την καλεσμένη τραγουδίστρια (έτσι πιστεύαμε τότε), όταν παίχτηκε σε λαϊκό κλαμπ της επαρχίας λίγο πριν τα τσιφτετέλια με έκανε να αφήσω το νοθευμένο κάτω και να αντιληφθώ το εξής: για πρώτη και τελευταία ίσως φορά άκουγα μπρούταλ φωνητικά σε τέτοιους χώρους· ολίγων δευτερολέπτων μεν και χαμηλά στη μίξη, αισθητά δε στον τύπο που μύριζε ακόμη κοπριά. Άλλες εποχές, άλλος αντίκτυπος. Δεν σταμάτησε όμως εκεί: λίγο καιρό μετά και με το τραγούδι να καθιερώνεται όλο και παερισσότερο, θα βίωνα κάτι αντίστοιχο ζώντας μπροστά σε ένα δημοτικό στάδιο. Λεπτά πριν οι ιαχές μυρίων παρθένων καλωσορίσουν τον Μιχάλη Χατζηγιάννη στον τόπο τους, το σχήμα που τον συνόδευε εκτελεί μαζί με μια από τα δεύτερα το γνωστό πλέον Bring Me to Life. Μπορεί ο Μιχάλης να μην ανέβηκε για τα μπρούταλ αλλά αυτό δεν διέκοψε τη σκέψη: αν (λέμε, αν) η μουσική βιομηχανία επιβίωνε για μερικά χρόνια ακόμη, τι σκατά θα είχε παιχτεί στους δέκτες μας; Συνέχεια
