Κειπ Οφ Καλέσσιν και Αλεξάντερ Ρύμπακ | The Divine Land

Οι Ντάρκθρoουν κάποτε είχαν προσθέσει στο εσώφυλλο μιας παλιάς τους κυκλοφορίας τη σημείωση το πιο μισητό συγκρότημα του πλανήτη. Πέρασε καιρός από τότε αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν το πίστευαν σε κάποιο βαθμό, πόσο μάλλον αν κατάφεραν τελικά να πετύχουν στο τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον τους μια τέτοια διάκριση. Αναγνωρίζεται όμως πως έβαλαν τα δυνατά τους ώστε να ανταποκριθούν στην αυτοανακήρυξη. Οι Κειπ Οφ Καλλέσιν σήμερα φαίνεται πως δεν ιδρώνουν ιδιαίτερα ενώ ο κάθε χρόνος τους φέρνει και λίγο πιο κοντά στον παραπάνω τίτλο: αρκετοί ημιπαράφρονες της υποκουλτούρας εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να λοξοκοιτούν εκκλησίες, περιμένοντας  ίσως κάποια ευκαιρία για να γιορτάσουν τη μη λύση των προβλημάτων τους. Την ίδια στιγμή οι διαβολοπρεπείς Νορβηγοί δεν έχουν βρει απλώς νόημα στην ύπαρξή τους αλλά το γιορτάζουν κιόλας, επιστρατεύοντας τον Αλεξάντερ Ρύμπακ· έναν χαζοβιόλη φαινομενικά, ο οποίος όμως έχει σοδόμησει τα αυτιά χιλιάδων με τη μπαγκέτα του, προκαλώντας απέχθεια και δυσφορία με τρόπους άγνωστους στον μέσο μπλακ μέταλ μισάνθρωπο, π.χ. με ρίνγκτόουν. Η νέα ανίερη συμμαχία που μόνο με εκείνη των Βίκερνες και Φένριζ θα μπορούσε να συγκριθεί, ενώ δεν αλλάζει τους ήχους των κινητών, επηρεάζει τα νεύρα ολίγων και «εκλεκτών», κάνοντας τη μικρή ελληνική εταιρία που σκόπευε να επανακυκλοφορήσει τα ντέμο τους  μάλλον να το ξανασκεφθεί: η σχετική είδηση σβήστηκε, σώζεται αλλού· ναι, πρόκειται για την ίδια εταιρία που αρνείται παραγγελίες από την Τουρκία, λογικά επειδή η τελευταία είναι false. Οι Κειπ Οφ Καλέσσιν με  την ενέργεια αυτή κηρύσσουν μεγαλοπρεπώς το μήνυμα του ατομικισμού με τρόπο που καμία άλλη μπλακ μέταλ δύναμη δεν έχει καταφέρει: όπου οι μεγάλοι της μουσικής αυτής επαναπαύτηκαν επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους και γεννώντας τιποτένιους μιμητές, τα τσακάλια αυτά σκαρφίστηκαν νέους τρόπους για να πληθύνουν τους εχθρούς τους, να μπερδέψουν όσους θέλουν να ακολουθήσουν το μονοπάτι τους, ενώ χώνουν ταυτοχρόνως και το χέρι τους στις τσέπες των Λόρντι. Το αληθινό πνεύμα του μπλακ μέταλ εμφανίστηκε για δεύτερη φορά στα προκριματικά της Γιουροβίζιον. Hate them, you fools.

Ο Ομπσίντιαν δεν φοβάται να πλησιάσει τη θέρμη της Μπαγκέτας και, με κίνδυνο αυτή να του βγάλει κάποιο μάτι, ισορροπεί τα στοιχεία και η συνεχής ενότητα τους κατευθύνει για άλλη μια φορά προς τα αστέρια: το τραγούδι αυτό ανήκει στην περσινή τους κυκλοφορία (2010) Reptilian, είναι όμως σαν να γράφτηκε για την περίσταση αυτή, σαν ο σοφός Ομπσίντιαν να γνώριζε. Η τραχιά φωνή με μια κίνηση του χεριού της κρατεί τα πλήθη ακινητοποιημένα μέχρι να τους περάσει το μήνυμα και τότε αυτά θα ξεφυσήσουν μαζί με την παρουσιάστρια, ανακουφισμένα που και η φετινή επίθεση έλαβε τέλος. Άντε, και του χρόνου.