Για Έλληνες καλοί είναι

Η παρακάτω συζήτηση φιλοξενήθηκε στο crackhitler.com. Το θέμα δεν γνωρίζει όρια σκηνών, ούτε αφορά συγκεκριμένους καλλιτέχνες.

Soundholics:

Ποια νοοτροπία μάντρωνε χωριστά την εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή στα ελληνικά έντυπα; Η ίδια που έκανε την άποψη πολλών συμπατριωτών μας για αυτή να μην έχει καμία βαρύτητα.

…H ώρα κοντεύει δύο το πρωί, έχω ένα τρομερό πονοκέφαλο και το μυαλό μου έχει αδειάσει από εξυπνακίστικες ατάκες. Αν δεν τους αρέσει η Μόνικα μπορούν κάλλιστα να μην γράφουν στο τόπικ για τη Μόνικα, ποιος ξέρει μπορεί να διαθέσουν τον χρόνο τους για κάτι πιο δημιουργικό. Ομολογώ ότι η συνέντευξη της δεν μου άρεσε καθόλου, αλλά συμπαθώ την μουσική της, και θεωρώ ότι για Ελληνίδα τα λέει. Τι στο διάολο ο Χατζιδάκις βάτευε μικρά και έγραφε παπάδες, τον κάνει λιγότερο μεγαλοφυή συνθέτη; (στμ. ο συγγραφέας δεν παραλληλίζει τη Μόνικα με Xatzidaki, προσπαθεί απλά να ξεχωρίσει την μουσική από όλα τα υπόλοιπα)

Alien Overlord:

Η μαλακία που σας δέρνει συνοψίζεται σε κάτι που γράφει ο από πάνω: «για Ελληνίδα καλά τα λέει».

Alienate:

Πρέπει να ‘σαι ο ορισμός του μαλάκα ε; Ξέρεις πολλές Ελληνίδες που γράφουν τέτοια μουσική ρε μαλάκα;

Α ρε Λένα Παπαδοπούλου που σου χρειάζεται ζωντόβολο, γίδι.

Θάνους:

Εσύ από πάνω· το θέμα δεν είναι εάν υπάρχουν πολλές ή λίγες που γράφουν τέτοια μουσική. Το θέμα δεν είναι καν η μουσική της. Το «για Ελληνίδα καλά τα λέει» είναι ό,τι πιο υποτιμητικό μπορεί να γραφθεί, όχι μόνο για τον καλλιτέχνη αλλά και για όλους τους υπόλοιπους. Γιατί σημαίνει «για απολίτιστη / special olympics / άξεστη που αναχαράζει δυτικά πρότυπα καλά τα λέει». Δεν θα το αναπτύξω γιατί δεν έχω ακούσει τη μουσική της δεσποινίδος και μπορεί όντως έτσι ακριβώς να έχουν τα πράγματα στην περίπτωση της, απλώς επισημαίνω κάποια πράγματα.

Το «για Ελληνίδα καλά τα λέει» στα μυαλά κάποιων ισοδυναμεί με μια μόνο λέξη: ΜΑΚΡΙΑ.

alienate:

Εσύ στο μεταξύ μου. Καλό είναι να μπει ο Soundholics να γράψει τι εννοεί, εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι το «για Ελληνίδα καλά τα λέει είναι ό,τι πιο υποτιμητικό μπορεί να γραφθεί…για όλους τους υπόλοιπους». Επίσης, καλό είναι να ακούσεις και λίγο τη μουσική της για να καταλαβαίνεις γιατί μιλάμε.

Το «για Ελληνίδα καλά τα λέει» ισοδυναμεί ότι έχουμε τόσο χάλια μουσικούς / τραγουδιστές / κυκλώματα / δισκογραφικές / παραγωγούς / djπου η δική της περίπτωση είναι μια στις λίγες.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΑΚΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥ.

Θάνους:

Λοιπόν αυτό που μου ζητάς είναι χρονοβόρο αλλά επειδή είμαι καλόπιστος, κόβω τα περιττά και παίρνω ως δεδομένο πως η συγκεκριμένη είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Ελλάδα στο αγγλόφωνο τραγούδι. Γι’ αυτό δέξου και εσύ αν θες πως οι εκφράσεις «για Ελληνίδα τα λέει» / «για Έλληνες καλοί είναι» χρησιμοποιούνται ως ελαφρυντικά για να επηρεάσουν την κρίση των πολλών, τοποθετώντας κάτι μόνο με χειρότερά του ώστε αυτό να «λάμψει» περισσότερο.

Γιατί να με απασχολεί ο τόπος καταγωγής του καλλιτέχνη; Μιλάμε για διασκέδαση και ψυχαγωγία και σε αυτό δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω εκπτώσεις! Άλλωστε έχουμε να κάνουμε με αγγλόφωνο που μόνο στα ίσα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με τις μουσικές του εξωτερικού. Ο Χατζιδάκις που ανέφερε ο Soundholics πιστεύεις πως κέρδισε την αναγνώριση του με ελαφρυντικά; Πιστεύεις πως Αμερικανοί και Άγγλοι του χαρίστηκαν, «δείχνοντας κατανόηση» επειδή είναι Έλληνας; Όχι δεν συγκρίνω ανόμοια πράγματα, η νοοτροπία αυτή έχει ποτίσει όλες τις μουσικές φόρμες και μου προκαλεί αηδία.

Δεν θεωρώ πως η σκέψη του νυσταγμένου και με τρομερό πονοκέφαλο άνωθεν σχολιαστή προχώρησε τόσο πολύ εκείνες τις ώρες, το ανησυχητικό όμως είναι πως κάτι τέτοιες μαλακίες ολκής γράφονται αβίαστα, συναντούνται συνεχώς και είναι ο βασικός λόγος που ο τόπος έχει γεμίσει με ανθρώπους που δίνουν συνεχώς παράταση ζωής στην αισχρή μουσική τους γιατί οι υπόλοιποι δεν έχουμε το θάρρος να τους πούμε κάποια πράγματα κατάμουτρα. Ή ακόμη χειρότερα, οι υπόλοιποι το έχουμε πιστέψει και οι ίδιοι πως θα πρέπει να συμβιβαζόμαστε με μετριότητες γιατί είμαστε ‘Ελληνες και έτσι, αντί να φροντίζουμε να αναδεικνύουμε μέσω της σωστής νοοτροπίας τους καλύτερους, τους ισοπεδώνουμε όλους προς τα κάτω μαζί με τους υπόλοιπους χρησιμοποιώντας μια λογική του τύπου «μπρος στον βόθρο τι είναι η χέστρα». Και ύστερα αναρωτιόμαστε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε όταν βγαίνουν παραέξω.

Για αυτό την επόμενη φορά που θα τα σκεφθείς γιατί έχουμε τόσο χάλια μουσικούς / τραγουδιστές / κυκλώματα / δισκογραφικές / παραγωγούς / dj σκέψου ποιο είναι το δικό σου μερίδιο ευθύνης σε αυτό και γιατί τοποθετείς τους δικούς σου πολύ πιο μπροστά από το σημείο εκκίνησης των υπολοίπων.

Soundholics:

Βιαστική απάντηση αφού δεν έχω πολύ χρόνο και δεν έχω διαβάσει και πολύ προσεκτικά την απάντηση του Θάνου, αν κατάλαβα καλά πάντως μάλλον θεωρεί την άποψή μου μαλακία ολκής.

Επειδή φέρνει ως παράδειγμα τον Χατζιδάκι, του θυμίζω ότι ο Χατζιδάκις «κέρδισε την αναγνώριση διεθνώς» όπως αναφέρει μόνο όταν έγραψε την μουσική για Dassin (λόγω γνωριμίας με Μερκούρη) στο Ποτέ Την Κυριακή. Πιο πριν οι ξένοι τον αγνοούσαν και τα πρώτα νέα για εκείνον στο εξωτερικό έγιναν γνωστά στην γνωριμία του με την Μούσχουρη αρχή ’60.

Ποτέ δεν υπήρξε μια συντονισμένη παραγωγή στην Ελλάδα, μια καλά στημένη μουσική βιομηχανία, έστω κάποιοι που να προωθούσαν τα ελληνικά σχήματα. Οι Last Drive, οι Sound Explosion, Ziggy Was ένα σωρό σχήματα θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.
Α ξέχασα, υπήρχε συντονισμένη παραγωγή κάπου στην αρχή του 2000, που Legend και Γιαννίκος έβγαζαν δίσκο στον κάθε Πέτρο Θεοτοκάτο που είχε μια κιθάρα και 4 τραγούδια.

Δεν προτείνω να συμβιβαστούμε με καμμία μετριότητα. Προτείνω να αναγνωρίσουμε την πολιτιστική ένδεια που μας διακρίνει στην χώρα, και να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι, και όχι να μας πιάνει η κλασσική εθνική ζήλεια, που βρέθηκε κάποιος που τα λέει καλύτερα από μας.

Επίσης, όπως είπα και πιο πριν, αν σε κάποιους δεν αρέσει η Μόνικα, μπορούν απλά να μην γράφουν στο τόπικ της Μόνικα, και να διαθέσουν τον χρόνο τους για κάτι πιο δημιουργικό. Και σε σένα Θάνο να βρείς λίγο χρόνο να ακούσεις Μόνικα αφού έχεις τόσο χρόνο να σχολιάζεις εδώ.

Θάνους:

Εάν διαβάζεις αυτήν τη στιγμή και δεν είσαι βιαστικός / νυσταγμένος / με πονοκέφαλο κ.τ.λ πες μου εάν έχει αλλάξει κάτι. Γιατί, πίστεψε με, δεν θα ήθελες να απαντήσει κάποιος σε αυτό.

Soundholics:

Συγνώμη αλλά ειλικρινά έχω πολύ περιορισμένο χρόνο και πολλές φορές διαβάζω τα σχόλια βιαστικά, με κίνδυνο να αδικήσω κάποιους ή να χάσω το νόημα.
Με ρωτάς εάν έχει αλλάξει κάτι, που; Στην άποψή μου;
Μα έτσι είναι τα πράγματα. Ποτέ δεν είχαμε μουσική βιομηχανία που να λειτουργεί έστω και με κάποιους υποτυπώδεις κανόνες. Διάβαζα χτες στην Ελευθεροτυπία ότι αναβλήθηκε τώρα και αν θα γίνει θα πάει προς Σεπτέμβρη το forum του Mad για την ελληνική δισκογραφία. Δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον για να συναντηθούν 5-10 άτομα από δισκογραφικές / ραδιόφωνα / καλλιτέχνες για να συζητήσουν για το τι συμβαίνει και τι πρέπει να αλλάξει. ΚΑΝΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.
Και το πρόβλημά σου είναι, αν συμβιβαζόμαστε για μετριότητες;
Ούτε πρόβλημα είναι οι ακροατές. Η πιο μεγάλη μαλακία και καραμέλα είναι αυτό. Έλα μωρέ το κοινό φταίει. Αυτοί οι μαλάκες που πάνε και τα αγοράζουνε. Τα βόδια που πάνε James και Madrugada και Placebo για πολλοστή φορά. Για όλα φταίει το κοινό.

Θάνο το κοινό πάντα τρώει την μπριζόλα που του πετάς. Και επειδή πολλοί στριμώχνονται και ασφυκτιούν στην κωλοελληνική πραγματικότητα, βάζουν λεφτά από την τσέπη τους και πάνε σε συναυλίες έξω. Αγοράζουν το Mοjo και το Uncut. Ακούν ιντερνετικά ραδιόφωνα.

Και μην ακούσω ότι ήρθανε σχήματα αλλά δεν μάζεψαν κόσμο. Με ποια διαφήμιση; Ποιο παίξιμο στα ραδιόφωνα; Ποιο σπρώξιμο; Επειδή δουλεύω και Αθήνα και επαρχία, σου δηλώνω ότι η επαρχία αιώνες τώρα είναι στο σκοτάδι. Ξέγραψε την μισή Ελλάδα, σου λέω δεν υπάρχει είμαστε σε σπηλιές. Η άλλη μισή πρέπει να πηγαίνει στο Rodeo για να δει live; Είναι μέρος για live; Το Αn μπροστά του είναι το Royal Albert Hall. Ήρθαν οι Organ για συναυλία και έπαιξαν στο μπουντρούμι του Underworld και μόνο οι μπροστινοί τις έβλεπαν.

Δεν αδικώ κανένα που θέλει να ξαναδεί James. Ας είναι θα πληρώσει 30 ευρώ και θα περάσει καλά. Σα να νοικιάζει dvd για το σπίτι του. Μια ωραία βραδιά. Θά ‘χει κόσμο θα τραγουδάνε τα παλιά τραγούδια, όλα ωραία. Το κοινό φταίει; Έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν κάτι άλλο;

Και ένα τελευταίο. Επειδή έχω την υποψία ότι οι μισοί που κράζουν τη Μόνικα είναι ημιαποτυχημένοι μουσικοί (ζήλεια=ψώρα), ας κουλάρουν λίγο. Υπάρχει τόσος χώρος για όλους.

Θάνους:

Μα έτσι είναι τα πράγματα.

Θα επικεντρωθώ στο δεύτερο σχόλιο σου, καθώς εδώ ανακατεύεις χίλια θέματα, και την πολιτισμική μας «ένδεια» με μια βιομηχανία που πνέει παγκοσμίως τα λοίσθια και αναζητάται ακόμη το νέο μοντέλο, αν και σε καταλαβαίνω, είμαι σίγουρος πως κάποτε ένας πρόγονός μας, ίσως για επαγγελματικούς λόγους, θα ήθελε και αυτός να ενημερώσει τους γύρω του για τα τελευταία νέα στη ιστιοπλοΐα (!), αλλά ένας μαλάκας θα του το χάλαγε συνεχώς διακόπτοντας: «Μα το είδα, είχε φουγάρο! Πήγαινε δυο φορές γρηγορότερα!!!». Anyway..

Δεν συμμερίζομαι επίσης τη ισοπεδωτική άποψη σου για την επαρχία, ζω σε διαφορετική χώρα από εσένα (αν και στη πραγματικότητα μπορεί να μας χωρίζουν μόνο μερικά τετράγωνα) και στα υπόλοιπα θα γινόταν εποικοδομητική κουβέντα του τύπου «ας μην πηγαίνουν στο Rodeo», οπότε δεν το επιδιώκω. Συγχώρεσε με για τον τόνο, τόσο εσύ όσο και η Μόνικα είστε η αφορμή και τίποτε άλλο. Here we go:

…αν κατάλαβα καλά πάντως μάλλον θεωρεί την άποψή μου μαλακία ολκής.

Δεν έχει να κάνει με την άποψη σου ή το γούστο σου. Έχει σχέση με την χρήση μιας στερεοτυπικής έκφρασης που με ξενέρωσε, περισσότερο γιατί αντιλήφθηκα πως έχω τόσο πολύ συνηθίσει στην παρουσία της που χρειάστηκε ο alien overlord για να αντιληφθώ τι διάβασα προ ολίγου. Το «για Ελληνίδα καλά τα λέει» υποβιβάζει και την ίδια, μακάρι να πάρεις χαμπάρι τι εννοώ. Τι σημαίνει δηλαδή το «για Ελληνίδα καλά τα λέει»; Για Αγγλίδα δεν θα τα έλεγε καλά; Και γιατί θα έπρεπε να με απασχολεί η καταγωγή της όταν ακούω τη μουσική της; Το «για» χρησιμοποιείται ώστε να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στο «καλά», με το «Ελληνίδα» να αποτελεί το αρνητικό της υπόθεσης. Αυτό κάποτε στο δημοτικό μου έμαθαν πως λέγεται αντίθεση. Και ενώ βρίσκεται στο άλλο άκρο από ένα «ως Ελληνίδα καλά τα λέει», δεν παύει να αποτελεί και αυτό μια ακρότητα. Όπως και να έχει, γιατί πρέπει να αντιμετωπισθεί η μουσική της συγκριτικά; Μπορώ να δεχτώ μέχρι και ότι παίζει μπάλα μόνη της στην αγγλόφωνη Ελλάδα, αλλά αυτό γιατί να με απασχολεί ως ακροατή; Πότε έκλεισαν τα σύνορα και δεν το κατάλαβα;

Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν ο λόγος που παρουσιάζεις αυτή την αδυναμία απέναντι στη μουσική της, εάν είναι πηγαίο ή αθέμιτο, εάν συμβαίνει γιατί σου θυμίζει συμπαθητικό γατάκι ή είναι γνωστή σου. Η έκφραση όμως που χρησιμοποίησες αυτό ακριβώς δείχνει και εκεί είναι το γαμώτο: ξεκινά κάποιος την καλλιτεχνική του πορεία και ξαφνικά συσσωρεύονται γύρω του διάφοροι (γραφιάδες, παραγοντίσκοι κ.τ.λ) προσφέροντας βοηθητικές «πατερίτσες», αρκετές φορές χωρίς να τις ζητήσει καν το ίδιο το άτομο για το οποίο γίνεται λόγος.

Επειδή φέρνει ως παράδειγμα τον Χατζιδάκι, του θυμίζω ότι ο Χατζιδάκις «κέρδισε την αναγνώριση διεθνώς» όπως αναφέρει μόνο όταν έγραψε την μουσική για Dassin (λόγω γνωριμίας με Μερκούρη) στο Ποτέ Την Κυριακή. Πιο πριν οι ξένοι τον αγνοούσαν και τα πρώτα νέα για εκείνον στο εξωτερικό έγιναν γνωστά στην γνωριμία του με την Μούσχουρη αρχή ’60.

Αυτό δεν το έμαθα στο δημοτικό, το έμαθα πολύ αργότερα και ονομάζεται επίκληση στην αυθεντία. Μου κοτσάρεις μερικά εγκυκλοπαιδικά και σε ευχαριστώ, αλλά δεν βοηθούν με κανένα τρόπο τη συζήτηση. Εάν όμως θέλεις με το στανιό να συμπεράνω κάτι από αυτά, είναι πως ο Χατζιδάκις κέρδισε διεθνή αναγνώριση λόγω των γνωριμιών του. Και πες πως δέχομαι λοιπόν κάτι τέτοιο (γκουχγκχ), η σημερινή τεχνολογία αποδυναμώνει τους μεσάζοντες και σου προσφέρει τη δυνατότητα πολλοί περισσότεροι άνθρωποι διεθνώς να γνωρίσουν και συστήσουν τόσο εσένα, όσο και το έργο σου. Για αυτό και τα πράγματα σήμερα θα ήταν ευκολότερα για τον Χατζιδάκι, αλλά και πιο ανταγωνιστικά (κάτι από το οποίο ωφελούμαστε όλοι σαν ακροατές, και κάνει τύπους σαν τον τραγουδιστή των H.I.M να αναπολούν τις μέρες που είχαν ακόμη χρήματα για να το παίζουνε rockstars (true story). win-win.

Εάν πάλι χρησιμοποίησες τα παραπάνω για να παρουσιάσεις τις ευεργετικές δυνατότητες της κλίκας (κάτι το οποίο δεν θέλω να πιστέψω), τι νομίζεις πως ήταν αυτό που συνέχιζε να κρατά τον Μάνο στην επιφάνεια και δεν τον έριξε στον κάλαθο των one hit wonders; Εισχώρησε σε μια νέα, μεγαλύτερη κλίκα; Ήταν αυτή η κλίκα η εταιρία του; Οι πολυεθνικές συνέχιζαν να συνεργάζονται μαζί του λόγω προσωπικών γνωριμιών, αδιαφορώντας για τις πωλήσεις; Και τι ρόλο παίζει τελικά η ίδια η μουσική σε αυτά;

Ποτέ δεν υπήρξε μια συντονισμένη παραγωγή στην Ελλάδα, μια καλά στημένη μουσική βιομηχανία, έστω κάποιοι που να προωθούσαν τα ελληνικά σχήματα. Οι Last Drive, οι Sound Explosion, Ziggy Was ένα σωρό σχήματα θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό.

Είναι πράγματι η κακή ελληνική μουσική βιομηχανία που φταίει για αυτό; Δηλαδή η (τηρουμένων των αναλογιών) αναγνώριση των Aphrodite’s Child και Βαγγέλη Παπαθανασίου / Ντέμη Ρούσσου ανεξάρτητα, των Socrates εάν συνέχιζαν, των Septic Flesh και Rotting Christ αργότερα, σε τι οφείλεται; Οι συνεργασίες των Locomondo με τους Τζαμαϊκανούς, ο Θεσσαλονικιός κιθαρίστας του Όζυ, οι συμμετοχές συμπατριωτών mcs σε δίσκους καταξιωμένων Αμερικανών, όλα αυτά πιστεύεις πως είναι αποτέλεσμα κάποιας βιομηχανίας;

α) Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ της βιομηχανία σε τίποτα.

β) Oι κλίκες είναι ο μοναδικός λόγος που οι χώρα μας βρίσκεται εδώ που βρίσκεται, πολιτισμικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά κ.τ.λ

γ) Οι παραπάνω πέτυχαν ό,τι πέτυχαν χάρη στον κόπο, τη θέληση και το ταλέντο τους, χωρίς διευκολύνσεις εκ των έσω.

Δεν προτείνω να συμβιβαστούμε με καμία μετριότητα. Προτείνω να αναγνωρίσουμε την πολιτιστική ένδεια που μας διακρίνει στην χώρα, και να ξεχωρίσουμε την ήρα από τον στάρι, και όχι να μας πιάνει η κλασσική εθνική ζήλια, που βρέθηκε κάποιος που τα λέει καλύτερα από μας.

Ούτε εγώ προτείνω να συμβιβαστούμε με κάποια μετριότητα. Για να το πετύχω όμως αυτό δεν αναγνωρίζω καμία πολιτιστική ένδεια και τοποθετώ τον πήχη στην θέση που πρέπει να βρίσκεται, με βάση τα παγκόσμια standards. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ο δικός μου να αντεπεξέλθει παραέξω. Επίσης χαρακτηριστικό είναι πως αρκετοί από τους παραπάνω όχι μόνο δεν είχαν καμία βοήθεια, αλλά γνώρισαν και χλεύη από τους συμπατριώτες τους. Πιστεύεις πως τους εμπόδισε αυτό σε κάτι; Εάν ναι, τι ήταν αυτό;

Επίσης, όπως είπα και πιο πριν, αν σε κάποιους δεν αρέσει η Μόνικα, μπορούν απλά να μην γράφουν στο τόπικ της Μόνικα, και να διαθέσουν τον χρόνο τους για κάτι πιο δημιουργικό. Και σε σένα Θάνο να βρεις λίγο χρόνο να ακούσεις Μόνικα αφού έχεις τόσο χρόνο να σχολιάζεις εδώ.

Όπως είπα και πιο πριν, αυτό δεν έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη, στην οποία εύχομαι τα καλύτερα. Έχει να κάνει με όλους όσους την αδικούν χωρίς πολλές φορές να το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι. Υποθέτω πως πολύ θα ήθελαν κάποιοι να συνεχίσουν να ζούνε στο μικρόκοσμο τους, να απασχολούνται μόνον από τα «εσωκομματικά» power games και να «τρέχουνε» για τη σκηνή τους, αλλά ο χώρος αυτός είναι δημόσιος και μια στις τόσες θα ακούγονται και κάποια πράγματα που ενοχλούν. Άσυλο τέλος.

Υστερόγραφο: Ὁ συνασπισμὸς τῶν βλακῶν ἐνταύθα εἶναι μηχανικὴ ὀργάνωσις βάσει τῆς ἀρχῆς τῆς «ἐλαχίστης προσπαθείας» πρὸς ἀντιμετώπισιν ἰσχυροτέρας δυνάμεως εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ὀλίγων ἢ τοῦ ἑνός. Ἡ ὀργάνωσις αὕτη περιωρισμένης ἐκτάσεως καλεῖται κοινωνιολογικῶς κλίκα. Τοιουτοτρόπως δημιουργεῖται αὐτόματος συρροὴ βλακῶν εἰς τὰς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, αἴτινες, ἐὰν μὲν εἶναι συμφεροντολογικαί, διατηροῦν τουλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων των, ἐὰν ὅμως εἶναι «πνευματικαί» περιέρχονται σὺν τῷ χρόνῳ εἰς πλήρη βλακοκρατίαν. – Ευάγγελος Λεμπέσης

Soundholics:

Το κείμενό σου έχει ορισμένες ιδιότυπες αντιφάσεις.
Αναφέρεις ότι μου κοτσάρεις μερικά εγκυκλοπαιδικά και σε ευχαριστώ, αλλά δεν βοηθούν με κανένα τρόπο τη συζήτηση και στο τέλος πετάς έναν μεσοπολεμικό Ευάγγελο Λεμπέση, έτσι με το βάρος του να σηκώσει λίγο σκόνη. Πολύ φοβάμαι όμως ότι ο αχός δημιουργεί μεγαλύτερη θολούρα στο μυαλό σου. Η αναγνώριση των Aphrodite’s Child και Βαγγέλη Παπαθανασίου / Ντέμη Ρούσσου που αναφέρεις είναι μια πολύ αστεία ιστορία (να ένα ενδιαφέρον θέμα για επόμενο άρθρο σου) γιατί αναγνωρίστηκαν όταν τόλμησαν οι ίδιοι να πάνε στο εξωτερικό. Πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι σ’ένα forum της Philips (νυν Universal) έδωσαν ένα ντέμο τους, έκανε αίσθηση και η Mercury Records τους έβγαλε το πρώτο single. Εδώ δεν είχαν κυκλοφορήσει καν δίσκο, άσε που δεν υπήρχαν με τέτοιο όνομα. Δεν βλέπω τι σχέση έχουν με την εγχώρια βιομηχανία. Το δε παράδειγμά σου με τον κιθαρίστα τoy Ozzy και τους Locomondo είναι το λιγότερο αστείο. Θα προσθέσω μάλιστα σ’αυτά τον Ρακιντζή/Σοφία Αρβανίτη με την Bonnie Tyler.

Για τον Χατζιδάκι δεν κατάλαβες καλά την απάντησή μου. Δεν είπα ότι δεν άξιζε ή ότι λόγω μιας κλίκας πήγε μπροστά. Είπα ότι δεν τον γνώρισαν οι ξένοι επειδή υπήρχε μια ελληνική προώθηση, δεν βρέθηκε βρε αδερφέ η MINOS να πει θα του κυκλοφορήσω έναν ξενόγλωσσο γιατί είναι σπάνιο ταλέντο. Δεν του οργάνωσαν συναυλίες στο εξωτερικό, δεν έστειλαν ντέμο του έξω, δεν πήγαν συνεντεύξεις, δεν διοργάνωσε το υπουργείο πολιτισμού κάτι. Απλά μέσω Dassin έγραψε την μουσική, έγινε γνωστός, πήρε το Oscar και μετά πέταξε. Καλά η περίπτωση του Χατζιδάκι μουσικά είναι μια στο εκατομμύριο. Ο άνθρωπος ήταν μια μεγαλοφυΐα και εδώ οι μισοί τον έβριζαν (λόγω πολιτικής).

Επί του πρακτέου τώρα. Δεν θεωρώ ότι το «για Ελληνίδα τα λέει» υποβιβάζει την Μόνικα και την κάθε Μόνικα. Ούτε θεωρώ ότι παρόμοια αντιμετώπιση υποβιβάζει την εγχώρια πολιτιστική παραγωγή, γιατί αν είμαστε όσο αυστηροί ήμαστε με τους ξένους, τότε τώρα θα ζούσαμε όλοι στο εξωτερικό. Υπάρχει κρίση αξιών και πολιτισμού. Βαθειά πολύ βαθειά, και τέτοιες μίζερες λογικές δεν προσφέρουν τίποτα. Βρισκόμαστε σε οικονομική και κοινωνική κρίση όχι γιατί φταίνε οι ξένοι, το Δ.Ν.Τ. ή οποιασδήποτε άλλος, αλλά γιατί φταίμε εμείς και όσοι έχουμε διαλέξει. Σε τέτοιες περιόδους, αν κάποιος γουστάρει τη Μόνικα, τους Modrec, τους Electric Litany, κ.α. ας αγοράσει το cd τους και ας πάει στο live τους.
Η ελληνική σκηνή θέλει βοήθεια από τα χαμηλά, στα βάθρα του. Στα ραδιόφωνά του, στα έντυπά του, στις δισκογραφικές, στους χώρους τους.
Δεν θέλει κοινό που θα κυττά ψηλά στα άστρα, περιμένοντας τους νέους Muse ή τους νέους Arcade Fire, γιατί οποιαδήποτε σύγκριση με το εξωτερικό μόνο θλίψη μπορεί να γεννήσει.

Ας ξεκινήσουμε από την προπαίδεια και τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Θάνους:

στο τέλος πετάς έναν μεσοπολεμικό

Τον Βαγγελάκη τον επικόλλησα γιατί έχει σχέση με τη συζήτηση, τον διάβασα τις προάλλες και από το να γράφω κάτι που αναμασά τα λόγια του, προτίμησα να τα χρησιμοποιήσω αυτούσια. Κάτι αντίστοιχο θα ήταν π.χ. το να πάρεις μια δήλωση του Χατζιδάκι για την ελληνική κατάσταση που σε βρίσκει σύμφωνο και από την οποία πηγάζει κάτι από αυτά που θα έγραφες. Μπήκε ως υστερόγραφο για να μην ασχοληθείς και τόσο με αυτό αλλά με την ουσία. Αμ δε..

Αφού θέλεις όμως ιδιότυπες αντιφάσεις, σου βρίσκω εγώ μια: γράφω το ζώον πως δεν αναγνωρίζω καμία πολιτισμική ένδεια, και πιο πριν πως για την αισχρή μας πολιτισμική κατάσταση φταίνε η κλίκες. Τι εννοώ;

Δεν είναι πως δεν θέλω να αποδεχτώ την πραγματικότητα, απλώς θεωρώ πως αυτό που μάλλον σε ενοχλεί βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με τα όσα συμβαίνουν στον δυτικό κόσμο στο σύνολο του. Η ιδιαιτερότητα μας έγκειται στο ότι το ελληνικό σύστημα δεν προβάλλει τους καλύτερους. Έτσι όσους συμπατριώτες δεν προλαβαίνει να ανακαλύψει ο ακροατής μόνος του, περιμένει να τους μάθει από μηχανισμούς του εξωτερικού που δρουν κάπως πιο αξιοκρατικά. Αυτό συμβαίνει σε πολλούς τομείς της ζωής μας, δεν χαρακτηρίζει μόνο την Τέχνη.

Οι αξιότεροι της Ελλάδος, όταν δεν υπήρχαν τα σημερινά τεχνολογικά μέσα, μετανάστευαν. Οι περισσότεροι σήμερα απομονώνονται και συνδιαλέγονται απ’ ευθείας με εξωτερικό, γνωρίζοντας πως για να πετύχουν κάτι εντός των τειχών πρέπει να περάσουν πολλές ώρες με ανθρώπους που ούτε καν συμπαθούν. Σου ακούγεται οικείο; Φαντάσου πως μιλάμε για μουσική.

Όζζυ, Λοκομόντο

Δεν ζήτησα την άποψη σου, ρώτησα με ποιόν τρόπο πιστεύεις πως τους βοήθησε ο εδώ μηχανισμός ανάδειξης ταλέντων (λολ). Για την ακρίβεια, μακάρι να πετάγονταν από καμιά γωνίτσα να πουν και οι ίδιοι πως έχουν τα πράγματα.

Aphrodite’s Child

Οι τρεις του συγκροτήματος έζησαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα όπως όλοι μας. Όταν έγιναν χρυσοί, δεν είχαν συμπληρώσει ούτε χρόνο στο εξωτερικό. Πότε πρόλαβαν να μάθουν προπαίδεια και τα σχετικά μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;! Άσε μας ρε φίλε…

Δεν θεωρώ ότι «για Ελληνίδα τα λέει» υποβιβάζει την Μόνικα και την κάθε Μόνικα.
Σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Στα ραδιόφωνά του, στα έντυπά του, στις δισκογραφικές, στους χώρους τους…
Αrchie μπούρτσι και λουλάς. Και μετά αναρωτιέσαι γιατί ο κόσμος ακούει ραδιόφωνα στο Διαδίκτυο και δεν τρώει πια τη «μπριζόλα που του πετάς».

Υστερόγραφο : Για άλλη μια φορά, αυτό δεν είχε ως θέμα τη συγκεκριμένη, απλώς φιλοξενήθηκε σε ένα σχετικό για αυτή ρούμορ. Δεν νομίζω πως χάλασε και κανέναν πάντως, όλο και κάποιος θα βρεθεί να πει πως «τα τάραξε πάλι τα νερά η Μόνικα», χαχα. Δεν πειράζει χαλάλι της.

Soundholics:

Θέλω να προσθέσω και κάτι άλλο. Επιμένω ότι η μισή Ελλάδα (εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης) είναι στα σκοτάδια. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη, ταξιδεύω συχνά εκτός Αθηνών όπου δουλεύω κιόλας, και επιμένω ότι είμαστε σε σπηλιές. Μόνο δυο τρεις εκλάμψεις, διάσπαρτες, βασισμένες απόλυτα σε 5-10 άτομα σε κάθε πόλη. Τίποτα περισσότερο.

Soundholics:

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Δεν ξέρω αν είναι δικό μου το πρόβλημα, αλλά στο τελευταίο post σου, δεν υπάρχει κανένας ειρμός, εκτός βέβαια από την αγωνία να αντικρούσεις ότι σου γράφω. Και αυτό είναι θεμιτό, όχι όμως και πολύ εποικοδομητικό.

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω το επιχείρημα σου με τους Aphrodite’s Child που επιμένει να αναφέρεις, ενώ για καλό δικό σου θά ‘ταν προτιμότερο να τους αφήσεις στην ησυχία τους. Δε νομίζω ότι ενδιαφέρει κανένα που έφαγαν τα πρώτα τους σουβλάκια. Το θέμα είναι ότι αν έμεναν Ελλάδα, πιθανότατα δεν θα γίνονταν γνωστοί στο εξωτερικό. Έγιναν τόσο διάσημοι από ένα αποτέλεσμα συγκυριών και από το γεγονός ότι τόλμησαν να φύγουν έξω. Μάλιστα αν θέλεις και περισσότερα στοιχεία για μελλοντικό σου άρθρο, έγιναν τόσο διάσημοι γιατί το πρώτο single που έγραψαν στην Mercury το Rain And Tears συνέπεσε μεταφορικά και χρονικά με τον Μάη του ’68 με τα επεισόδια με δακρυγόνα που γίνονταν στους δρόμους του Παρισιού, γι’ αυτό και τα γαλλικά ραδιόφωνα το έπαιζαν συνέχεια. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν ποια ελληνική μουσική βιομηχανία βρέθηκε πίσω τους. Για Locomondo και Ozzy δεν τα θεωρώ σοβαρά επιχειρήματα.

Επίσης δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν σου λέω ότι πρέπει να αποκτήσουμε σωστά ραδιόφωνα , έντυπα, δισκογραφικές, χώρους μου απαντάς Αrchie μπούρτσι και λουλάς
Αν θέλεις εσύ να περιμένεις πότε θα εμφανιστούν οι Pink FLoyd της Ελλάδας, κάτσε και περίμενε. Επαναλαμβάνω:

Αν ήμασταν τόσο αυστηροί για τα ελληνικά σχήματα, όσο είμαστε με τους ξένους, τότε όλοι θα πρεπε να ζούμε στο εξωτερικό.

Αλλά εμείς ζούμε εδώ και μας νοιάζει αν οι Raining Pleasure παίξουν στο Fame Story και αν η Μόνικα λέει μαλακίες σε συνεντεύξεις.

υγ 1_ Ο Λεμπέσης είναι το επιστέγασμα της επίκλησης στην αυθεντία. Μου κοτσάρεις μερικά εγκυκλοπαιδικά και σε ευχαριστώ, αλλά δεν βοηθούν με κανένα τρόπο τη συζήτηση. (αν σου θυμίζουν κάτι, είναι δικά σου λόγια, και με χαρά στα επιστρέφω)

υγ 2_Αν είναι να απαντήσεις, φρόντισε σε παρακαλώ να μην είναι εκτός θέματος.
Και μιας και ακόμη δεν έχεις ακούσει Μόνικα, ένα κλικ μακριά είσαι.
21 χρονών, τα γράφει και τα «λέει».

Πες μου αν μοιάζουν με οτιδήποτε έχεις ακούσει από Ελληνίδα.

Luciforms:

«πες μου αν μοιάζουν με οτιδήποτε έχεις ακούσει από Ελληνίδα»

δεν θέλω να διακόψω, να βοηθήσω θέλω.

Soundholics αυτό που συνεχίζεις να γράφεις ακούγεται τόσο άσχημα σαν να προσπαθείς να μας πεις ότι οι Ελληνίδες έχουν κάποιου τύπου φυλετική δυσλειτουργία να το πω, γονιδιακή μετάλλαξη να το πω, που τις εμποδίζει να γράψουν καλή μουσική.

Και επειδή από το «γράφω καλή μουσική» μέχρι το «η αξία μουσικής μου αναγνωρίστηκε» υπάρχει απόσταση, ας σταθούμε στην καλή μουσική χωρίς τις αναλύσεις της αναγνώρισης, των δισκογραφικών, του πουσαρίσματος και των ραδιοφώνων.
Γιατί ένας Έλληνας μια Ελληνίδα να μην μπορεί να συνθέσει (επαναλαμβάνω ΜΟΝΟ να συνθέσει) καλή μουσική;

Νομίζω πως το πιο σωστό που θα μπορούσαμε να πούμε για τη Μόνικα είναι πως
για 21 χρονών ψωνάκι που δίνει τόσο απαράδεκτες συνεντεύξεις ναι, μια χαρά μουσική γράφει.

Θάνους:

…στο τελευταίο post σου, δεν υπάρχει κανένας ειρμός

Ο αχός βλέπεις. Μπορείς όμως να χρησιμοποιήσεις το προηγούμενο εάν θες. Ούτως ή άλλως όσοι διαβάζουν γνωρίζουν πως βρισκόμαστε εδώ και ώρα σε ένα infinite loop, γι’ αυτό κάνω μια προσπάθεια να ξεκολλήσουμε, θες να βοηθήσεις;

Για αρχή θέλω να πω πως γαμώ τον Λεμπέση, και να θυμίσω πως έχω αναγνωρίσει την Μόνικα ως ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η Ελλάδα στο αγγλόφωνο, μπας και με αφήσεις να θίξω αυτό που θέλω. Αποφεύγω να σου πω πόσα χρόνια έχω ζήσει στην επαρχία, γιατί ζήτησες να σταματήσουμε τις επικλήσεις στην αυθεντία αντί επιχειρήματος, άρα ας είναι δικιά σου και η τελευταία (χοχοχο).

Κόβω το περιττά και απλοποιώ την διαφωνία μας.

Η δική σου, σεβαστή άποψη: Αναδεικνύουμε τον λιγότερο χάλια συμπατριώτη μας, αναγκαστικά λόγω πολιτισμικής ένδειας.

Η δική μου, «παράλογη» άποψη: Δεν αναδεικνύουμε κανέναν, εάν κανείς δεν μιλάει πραγματικά μέσα μας.

Γιατί να το κάνουμε; Γιατί να είμαστε εθνικά υπερήφανοι για τον λιγότερο χάλια; Η ιστορία φυσικά έχει αποδείξει το αντίθετο, και ανά τακτά χρονικά διαστήματα όλο και κάτι θα σου προκαλέσει έκπληξη επειδή είναι ελληνικό. Αυτό συμβαίνει όμως γιατί ξεπέρασε τον «πήχη» του ενδιαφέροντός σου, την εσωτερική σου «βάση του δέκα», ή γιατί περίμενες κάτι πολύ χειρότερο από τους πολιτισμικά φτωχούς;…

Και τι θα ακούμε; Τους έξω. Μα λες, αν ήμασταν τόσο αυστηροί για τα ελληνικά σχήματα, όσο είμαστε με τους ξένους, τότε όλοι θα πρεπε να ζούμε στο εξωτερικό. Και εγώ σου λέω, για να απολαύσω μουσική από το εξωτερικό θα πρέπει να μεταναστεύσω; Εγώ δεν έχω να χάσω τίποτα ως ακροατής από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εσύ τι άλλο έχεις να χάσεις;;;…

Soundholics:

Και επειδή από το «γράφω καλή μουσική» μέχρι το «η αξία μουσικής μου αναγνωρίστηκε» υπάρχει απόσταση, ας σταθούμε στην καλή μουσική χωρίς τις αναλύσεις της αναγνώρισης, των δισκογραφικών, του πουσαρίσματος και των ραδιοφώνων.
Γιατί ένας Έλληνας μια Ελληνίδα να μην μπορεί να συνθέσει (επαναλαμβάνω ΜΟΝΟ να συνθέσει) καλή μουσική;
Συμφωνώ γενικά, αλλά μου τo χαλάς στο τέλος.
Ελπίζω η απάντηση μου στον Θάνο να σε καλύψει.

Soundholics:

Σ’ ευχαριστώ πολύ που απλοποιείς το επιχείρημά σου με κάποιες υποχωρήσεις. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα, για να σου δείξω πως κυττάμε τα ίδια πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία.

Είμαστε σ’ ένα στάδιο και ετοιμαζόμαστε να χρονομετρήσουμε δυο δρομείς στα 100 μέτρα. Ο πρώτος είναι super duper, γυμνάζεται από τα 5 του, έχει τους καλύτερους γυμναστές στη χώρα του, η οποία έχει μεγάλη αθλητική παράδοση στο άθλημα, έχει γενετικά εμφυτεύματα και παίρνει τις καλύτερες ντόπες που υπάρχουν στον κόσμο. Από τη στιγμή που ξεκινά όλο το στάδιο τον αποθεώνει ρυθμικά, και τον πουσάρουν να τερματίσει σε χρόνο ρεκόρ. Στο τέρμα τον περιμένουν με λουλούδια, του βάζουν στεφάνια, του δίνουν 1 μιλιόνι γιούρος και τον σηκώνουν στους ώμους.

Όταν ετοιμάζεται να τρέξει ο δεύτερος δρομέας, αδειάζουν τα 3/4 του σταδίου. Ο δρομέας είναι στην Γ’ Λυκείου, γυμνάζεται στο μοναδικό προπονητήριο της πόλης του με προπονητή ένα παλιό πρωταθλητή της άρσης βαρών και έχει πάρει τη no name ντόπα από το πρώτο τυχάρπαστο site του internet. Με το που στέκεται στον βατήρα εμφανίζεται ένα κοντόχοντρος φαλακρός κύριος που του παίρνει τον βατήρα και τον πάει 100 μέτρα πιο πίσω. Όταν δίνει σήμα ο αφέτης, 50 άτομα τον χειροκροτούν και όλοι οι υπόλοιποι τον γιουχάρουν. Σχολιάζουν πόσο σπυριάρης είναι, πόσο μικρά πόδια έχει, τι σκατόφατσα κουβαλάει, και τι μαλακίες είπε στην συνέντευξη που έδωσε για την σχολική εφημερίδα. Ο δρομέας κάνει ωστόσο την τελευταία μισή διαδρομή στον ίδιο χρόνο με τον πρώτο. Όταν τερματίζει με το καλό, τον χειροκροτούν όλοι υποκριτικά, του δίνουν μια ανθοδέσμη και του εύχονται καλή επιτυχία στις Πανελλαδικές.

Αυτό που εσύ εξειδικεύεις στη μουσική, γίνεται σε όλους τους τομείς της ζωή μας. Στις επιστήμες, στον αθλητισμό, στο εμπόριο, στην ιατρική, παντού. Δεν είπα ποτέ ότι δεν έχουμε άτομα που γράφουν καλή μουσική. Είπα ότι έχουμε απαίδευτο κοινό και κακή υποδομή για να τους βοηθήσει.
Είπα ότι δεν τους αναγνωρίζουμε, γιατί είμαστε κωλοφάρα.
Λες αν δεν έχουμε κάποιους να αναδείξουμε να ακούμε ξένη μουσική.
Σου λέω ότι υπάρχουν άτομα που παίζουν καλή μουσική, έχουν ταλέντο στον αθλητισμό, είναι τρομεροί γιατροί. Εδώ η αξία τους όμως δεν αναγνωρίζεται και μονίμως αμφισβητείται γιατί παίζουν στο Fame story, γιατί λένε μαλακίες σε συνεντεύξεις, και γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη υποδομή, η ανάλογη υποδοχή και η ανάλογη παιδεία.

Όταν λοιπόν εμφανίζονται κατά την ταπεινή μου άποψη τέτοια ταλέντα, που προσπαθούν να επιβιώσουν ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες και δυσκολίες που έχει αυτή η χώρα, προσωπικά τους βγάζω το καπέλο.
Πόσο μάλλον όταν το ίδιο το ταλέντο τους σε άλλη χώρα θα αναγνωριζόταν με πολύ διαφορετικό τρόπο.

Θάνους:

Ο Soundholics με το αθλητικό του παράδειγμα ζητεί από όλους μας να μην είμαστε προκατειλημμένοι με τους Έλληνες μουσικούς…

… και αυτό φυσικά συμβαίνει γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε απαίδευτοι και κωλόφαρα. Εντάξει, θεός!!! Κάθισα και απλοποίησα σε εξευτελιστικό βαθμό τα όσα υποστηρίζω, για να γυρίσεις και να μου γράψεις πως κάνω υποχωρήσεις!! Παραδίνομαι! Δεν θέλω να είμαι αχάριστος όμως, για Έλληνας καλά γράφεις.

Το σταματώ εδώ, κάποιες δυνάμεις στο σύμπαν είναι ανίκητες. Soundholics, συνέχισε να «κυττάς» τη μουσική σαν χονδρέμπορας, σε διαβεβαιώ πως το μέλλον σου επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Καλό βράδυ, χαιρετισμούς από την πραγματικότητα.

υστερόγραφο πρώτο: τι στο καλό είναι αυτό το «κυττάω»; Κάποιο internet meme;

υστερόγραφο δεύτερο: συνεχίζω και υποστηρίζω όλα όσα έγραψα παραπάνω, σε απόλυτο βαθμό.

Soundholics:

Οκ, απάντηση γιατί δεν έχει νόημα να σπαταλάμε άλλο το χρόνο μας:

Λυπάμαι που δεν σου έκανε το αθλητικό παράδειγμα, ήθελα να στο κάνω πιο λιανά και να χρησιμοποιήσω μήλα και πορτοκάλια, αλλά φοβήθηκα μήπως σου έπεφτε λίγο βαρύ. Έχεις γράψει σεντόνια με αφορμή μια τραγουδίστρια που δεν έχεις ακούσει καν, το γεγονός αυτό μάλλον έπρεπε να με βάλει σε σκέψη, πριν μπω στην διαδικασία να προσπαθήσω να καταλάβω ένα άτομο που με άνεση Γαλάτη δρυίδη που εκστομίζει πυρηνικές φόρμουλες ανά πέντε δευτερόλεπτα χαρακτηρίζει την άποψή μου ως «μαλακία ολκής». Anyway, αυτά είναι μαθήματα για το μέλλον i guess. Εσύ συνέχισε να περιμένεις να εμφανιστούν ουρανοκατέβατοι οι Pink Floyd της Ελλάδας, γιατί διάολε μια χώρα που έχει βγάλει τον κιθαρίστα του Ozzy, τους Locomondo, και που τάισε σουβλάκια τους Aphrodite’s Child έχει μεγάλη σύγχρονη μουσική και καλλιτεχνική παιδεία.

Εγώ πάλι, ο χονδρέμπορας, θα συνεχίσω να πηγαίνω σε Live-ακια απο νέα groupakia, θα αγοράζω τα cd τους, και θα προσπαθώ όσο μπορώ να στηρίξω κάτι που δεν έχει καμμία βοήθεια από πουθενά. Ούτε από δισκογραφικές, ούτε από παραγωγούς, ούτε από ραδιόφωνα που στην καλύτερη παίζουν με playlist τα single που προωθούν οι μεγάλες δισκογραφικές.

υστερόγραφο πρώτο: επειδή παραθέτεις καθαρευουσιάνικο Λεμπέση, θα περίμενε κανείς τουλ. να ξέρεις τα βασικά της ελλ. γλώσσης. Εντούτοις μάλλον ούτε αυτά είναι το δυνατό σου σημείο. Δεν πειράζει, μάλλον ο Καβάφης που το έγραφε κυττάζω και σχεδόν όλοι οι ποιητές, δεν θα το ήξεραν καλά.

Χατζηδάκης [«Μεσαιωνικά και Νέα Ελληνικά» ], και ο Αδαμάντιος Κοραής [«Πρόδρομος Ελλ. Βιλιοθήκης»]
απο το κυπταζω (βλ. Πατάκη-Τζιράκη «Λεξικό Ρημάτων της Αρχαίας Ελληνικής» στη λ. κυπταζω =κύπτω, ερευνώ)

υστερόγραφο δεύτερο: το κακό δεν είναι ότι συνεχίζεις και υποστηρίζεις όλα όσα έγραψες παραπάνω. το κακό είναι ότι τα γράφεις, με κίνδυνο να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά.

Στα της μέταλ: τα συγκροτήματα που εμφανίζονται σε φωτογραφία χωρίς να αναφέρονται στο κείμενο είναι δύο, και έχουν κερδίσει με το σπαθί τους την εδώ παρουσία. Οι Βάαλ έχουν αφήσει εποχή ως ένα σχήμα που ήταν έτοιμο να αξιοποιήσει υποτιθέμενες γνωριμίες με Άιρον Μαίηντεν και λοιπούς για να υπογράψει σε πολυεθνική και να αρχίσει τη «βέβαιη» διεθνή του καριέρα. Φυσικά αυτές οι δηλώσεις προορίζονταν για εντός των συνόρων κατανάλωση, με το συγκρότημα να κερδίζει σε προβολή.

Οι Επιντέμικ δηλώνουν το 1993 πως η συναυλία τους στο Λονδίνο ήταν σχεδόν σολντ άουτ. Σύντομα όμως εμφανίζεται και η άλλη πλευρά η οποία μιλά για κοινό των πέντε ατόμων. Οι Επιντέμικ δεν αργούν να αλλάξουν μέχρι και όνομα, το τότε ψέμα όμως κρίνεται από μερίδα του κόσμου απαραίτητο ενάντια στην προκατάληψη που υπήρχε για τους Έλληνες μουσικούς. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που συνδέει τα δύο συγκροτήματα πέρα από την «ειλικρίνειά» τους: έπρατταν σύμφωνα με το ρητό «κάλλιο πρώτος στο χωριό, παρά τελευταίος στην πόλη» με όχημά τους μια παγκόσμια μουσική έκφραση. Τον ίδιο καιρό το μεγαλύτερο εμπορικώς ελληνικό μέταλ σχήμα, οι Ρόττινγκ Κράιστ, γύριζαν οδικώς την Ευρώπη και χτυπούσαν πόρτες εταιριών. Οι Βάαλ και Επιντέμικ δεν υπάρχουν σήμερα· οι Ρόττινγκ Κάιστ περιοδεύουν Αμερικές.