Για τον τέταρτο δίσκο των Βάραθρον

…ενός από τα λίγα σχήματα στον κόσμο που δικαιωματικά μπορούν να ηχούν ως Ρόττινγκ Κράιστ. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι αλληλοβοηθούμενοι και συνεργαζόμενοι πριν είκοσι χρόνια καθόρισαν από κοινού τον ήχο που θα χαρακτήριζε το μπλακ μέταλ της χώρας. Ήχος ο οποίος φανερώθηκε στα δύο αυτά σχήματα αλλά και στους παλαιούς Ζέμιαλ, Αγκάτους, Κάβιρ, ενώ στην πορεία προέκυψαν και άλλες, ακόμη πιο ιδιαίτερες προσεγγίσεις (Νεκρομάντια). Ψάχνοντας κανείς στις απαρχές του επονομαζόμενου ελληνικού ήχου για τον πρώτο των πρώτων, ή θα πέσει στην παγίδα του αυγού και της κότας, ή θα αποτίσει τελικά τα σέβη του και στα δύστροπα και απρόσιτα αδελφάκια των Ρόττινγκ Κράιστ. Πόσο μάλλον τώρα που ένα από αυτά αποφάσισε να βάλει τα καλά του για το μεγάλο διαδικτυακό πανηγύρι.

Το έδαφος προλειάνθηκε από τα όσα κατάφερε η πολυταξιδεμένη μουσική του Σάκη Τόλη αλλά και το Διαδίκτυο των ανθρώπων. Μια σκηνή που είχε χάσει εξαρχής το παιχνίδι της δημοσιότητας καθώς δεν είχε την «πολυτέλεια» να φιλοξενεί δολοφόνους και εμπρηστές στους κύκλους της (ή πολιτικώς ορθά ονόματα για τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης) τώρα δικαιώνεται. Πολύ σωστά θα ισχυρισθείς πως οι ισορροπίες έπρεπε να είχαν έλθει νωρίτερα και πως η περασμένη δεκαετία δεν διέθετε και τόση κιτρινίλα πια, αλλά στις αρχές της κάποιος Γκάαλ χτύπησε έναν γείτονά του και η ανοησία συνεχίστηκε από εκεί. Το τραγικό είναι πως πολλοί συμπατριώτες μας χρειάστηκε να δουν τα ελληνικά συγκροτήματα σε έντυπα του εξωτερικού για να πεισθούν για τη μουσική τους αξία, αλλά για αυτό δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Μπορείς όμως να χαρείς για όσους δεν επέλεξαν τις περιοδείες και αποτραβήχτηκαν στις πόλεις τους προσφέροντας μόνο τη μουσική τους στο ευρύτερο άντεργκράουντ. Γιατί ξέρεις πως μια ωραία πρωία ανακάλυψαν στην οθόνη ενός υπολογιστή τον μαζικό αντίκτυπο που είχε το παρελθόν τους και η έκφραση στο πρόσωπο τους ήταν ανεκτίμητη.

Οι περισσότεροι της παλαιάς σχολής αντιμετωπίζουν σήμερα δυσκολίες στο να ανακαλέσουν την αυθεντική έκφραση εκείνων των ημερών καθώς η μουσική εκείνη ήταν περισσότερο συναίσθημα και λιγότερο παρτιτούρες· κάτι σαν το ρεμπέτικο. Παράλληλα η προστριβή αυτών των ανθρώπων με νέες τεχνολογίες, πολυπληθέστερες μουσικές σκηνές και ενημερωμένα (πια) δισκοπωλεία είχε ως αποτέλεσμα να απολέσουν τη νοοτροπία που τους χάρισε κάποτε ο απομονωτισμός, την ανάγκη δηλαδή να εφεύρουν νέους τρόπους για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες, την επικέντρωση τους στην ποιότητα και μόνο του κακοηχογραφημένου ριφ και όλα όσα έχουν οδηγήσει τέλος πάντων τον άνθρωπο στο να χτίζει παλάτια με τα ευτελέστερα των υλικών. Αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, εκτός από κάποιους που επιλέγουν συνειδητά να κρατήσουν τις απαραίτητες αποστάσεις: η μη προστριβή τους με την original gone norwegian (or french) ελληνική σκηνή του σήμερα αλλά και τις γενικότερες τάσεις έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να φέρουν ακόμη τον αέρα εκείνης της εποχής, άλλοτε για καλό (breakdowns? fuck no) και άλλοτε για κακό (ήρθες πάλι τρελό καρναβάλι).

Ο Στέφανος καλωσόρισε στο σχήμα μουσικούς που, λόγω διαφοράς ηλικίας, είχαν όλα τα φόντα για να κάνουν τους Βάραθρον σούργελο. Σε αυτόν τον δίσκο όμως αποδεικνύεται πως έχουν επίγνωση της βαρύτητας του ονόματος και κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να φέρουν το έρπον χάος στη νέα δεκαετία. Το (2004) Crowsreign, όχι πως ήταν απάλευτο, αλλά πρέπει να επικράτησε το εξής χαλαρό κλίμα: -Στέφανε, έχω μια καλή ιδέα για το πάουερ μέταλ πρότζεκτ μου και λέω να τη χρησιμοποιήσουμε -Ναι. -Στέφανε, θέλω να παρουσιάσω τη δεξιοτεχνία μου στα πλήκτρα αλλά και την ποικιλία των ήχων που μπορεί να μου προσφέρει αυτό το μαγικό όργανο -Ναι. -Στέφανε, εκείνο το μπόνους κομμάτι στην επανέκδοση ήταν πολύ καλό για να μην το ξαναβάλουμε -Ναι. -Στέφανε, έχω τώρα τελευταία ένα κόλλημα με τα κοτόπουλα, πως σου φαίνεται το εξώφυλλο; -Ναι (Σεθ, γαμώτο δηλαδή).

Ο Στέφανος βρίσκεται εδώ στην καλύτερη του φόρμα· μια φωνή παθιασμένη και προσωπική που ο χαρακτηρισμός της ως μπλακ μέταλ μόνο θα την αδικούσε. Δεν εκφράζεται πάντα με ρυθμό αλλά αφήνεται μπροστά στο μικρόφωνο ως άλλος Μπάρνεϋ (Νάπαλμ Ντεθ), αρκετές φορές φέρνοντας την μουσική συνοχή στα όρια της και σταματώντας ένα βήμα πριν την ολική κατάρρευση. Δεν ακούγεται τόσο ελκυστικό και όμως, με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μια λειτουργική αντίθεση με το ρυθμικό σύνολο, έτσι όταν η φωνή αντιπαραβάλλεται με το σωστό ριφ προκαλείται το επονομαζόμενο μακελειό. Και γενικά οι καλές κιθαριές εδώ περισσεύουν. Τα ακουστικά περάσματα μπορεί να είναι οριακώς ενδιαφέροντα, είναι όμως όλα τους μικρά σε διάρκεια και τοποθετημένα σε καίρια σημεία ώστε να χαρίσουν στον ακροατή μερικές ανάσες πριν συνεχίσει αυτό το πυκνογραμμένο υλικό της μίας ώρας· ο συνδυασμός της ακουστικής με τα πλήκτρα ίσως φέρει τους Όπεθ στο μυαλό σου, ίσως και τους ύστερους Μαίηντεν αλλά δεν είναι να προβληματιστείς και πολύ γιατί η μουσική στο επόμενο λεπτό θα σε σύρει πίσω στον βάλτο. Τα γρήγορα σημεία από την άλλη και λίγο να λοξοκοιτούν προς Σουηδία, δεν εξυπηρετούν τίποτε άλλο παρά μια μεγαλύτερη κορύφωση στο ακολουθούμενο ανατολίτικο ή και θρακιώτικο θέμα (τσαμπούνα-free). Υπάρχουν συνθέσεις που αναδεικνύονται από τα όσα ενδιαφέρονται έχει να προσθέσει το μπάσο στη μουσική τους· κάθε όργανο βρίσκεται στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού, δεν αποτελεί δικαιολογία για έναν πιο γεμάτο ήχο.

Ένα εύγε ακόμη τους αξίζει για τα εξαιρετικά δείγματα αυτογνωσίας που παρουσιάζουν, για την ορθή χρήση των ορθόδοξων ψαλμωδιών και άλλων προηχογραφημένων (θέλει και αυτό την τέχνη του) και γιατί έλαβαν υπ’ όψιν την όποια κριτική, ανεξάρτητα από το που προερχόταν. Και ο δίσκος συνεχίζει να μη μου δίνει χρόνο να ακούσω το (2010) Εάλω.