Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους

Το κείμενο αυτό αποσκοπεί στο να συλλάβει μέρος της ζημιάς που προκάλεσε  ο τελευταίος δίσκος των Αξέπτ· έχει γραφθεί δε από έναν ολόφρεσκο οπαδό τους! Η τελευταία πληροφορία έχει τη σημασία της: το υλικό είναι επόμενο να αντιμετωπισθεί αλλιώς από κάποιον που ανεμίζει το μπαϊράκι του σχήματος για δεκαετίες και αλλιώς από κάποιον που είδε φως και μπήκε.

Η προσωπική μου επαφή με το σχήμα περιοριζόταν μέχρι προσφάτως σε περιστασιακά ακούσματα των μεγαλύτερων επιτυχιών τους, σε χώρους όπου λίγη σημασία δίνεις στη μουσική· ζήτημα αν δίνουν και εκείνοι που τη βάζουν. Τα γνωστά τους όμως είναι παντού και πάντα, αρκετά ώστε να καταλάβει κανείς πως οι Αξέπτ δεν αποτέλεσαν πυροτέχνημα μα ένα σχήμα άξιο, το οποίο κάλυπτε με επιτυχία τη μουσική περιοχή ανάμεσα στους Τζούντας Πρηστ και τους Έισι-ντίσι. Είναι επίσης αρκετά για να αντιληφθείς πως Χάμμερφωλ και άλλοι κατοπινοί αποτέλεσαν μια εκφυλισμένη εκδοχή του ήχου εκείνου, με αρκετούς της φουρνιάς τους να ταξιδεύουν έως την Αμερική για να ηχογραφήσουν κοντά στον μεταναστεύσαντα κιθαρίστα των Αξέπτ (και να επωφεληθούν από κάποια συμμετοχή που θα τους επέτρεπε  να μιλήσουν για χρίσματα, δαχτυλίδια και ό,τι άλλο τέλος πάντων θάμπωνε τότε το πάουερ μέταλ κοινό). Τα βιώματα λοιπόν στα οποία υπολειπόμουν ήταν ανάλογα με τις προσδοκίες μου (μηδέν) και ανάλογα με τις προκαταλήψεις  μου για την περίπτωση (μηδέν), άρα ο μόνος λόγος αναφοράς του παλαιού τους τραγουδιστή εδώ είναι για το πόσο άσχημα μπορεί να νιώθει σήμερα.